Nina Sankari: Dziurawe koło ratunkowe Kościoła

Zabójstwo Prezydenta Gdańska Pawła Adamowicza jest ostrzeżeniem, ale nie przed podziałami w polskim społeczeństwie, jak sugeruje Kościół i związani z nim politycy, bo te są nieuniknione, tylko przed opieraniem polskiej tożsamości i polityki  na katolicko-narodowej ideologii oraz wykluczaniu z polskiej wspólnoty i podsycaniu wrogości do wszystkiego, co się w tym schemacie nie mieści. A nie mieści się w nim przede wszystkim demokracja, niszczona z inspiracji i przy współudziale Kościoła.

Jako że z Kościołem w Polsce jest związany nie tylko obóz rządzący, ale także duża część parlamentarnej opozycji, z jej strony zaczynają płynąć sygnały świadczące o rozpoczęciu kolejnej odsłony  gry w dobrego i złego policjanta. Jej celem jest jak zwykle znalezienie po stronie kościelnej partnera gotowego do zmiany sojusznika politycznego. Chciałabym ostrzec zarówno przed próbami zastąpienia obecnego modelu narodowo-katolickiego przez jego wersję „light”, jak i  przez jego chrześcijańsko-europejski odpowiednik.

Fundacja im. Kazimierza Łyszczyńskiego ostrzegała w grudniu 2018 r. na kolejnej już pikiecie pod Zachętą w rocznicę zabójstwa pierwszego Prezydenta RP Gabriela Narutowicza przed narzucaniem katolicko-narodowego dyskursu w polityce, szerzeniem mowy nienawiści oraz podsycaniem antydemokratycznych nastrojów i działań polaryzujących polskie społeczeństwo. Wraz z innymi organizacjami protestowaliśmy przeciwko przyzwoleniu na współpracę polskich władz państwowych z formacjami otwarcie odwołującymi się do faszyzmu. Nawoływaliśmy wszystkie prodemokratyczne siły do wsparcia takich działań, żeby nie dopuścić do powtórzenia się tragedii z 1922 r. Wtedy   kampania nienawiści doprowadziła do zabójstwa pierwszego demokratycznie wybranego Prezydenta RP, który dla narodowców nie był ani dość polski, ani dość katolicki. Niestety, tłoku pod Zachętą nie było. Gdy tragedia już się powtórzyła, a z ręki nożownika zginął Prezydent Gdańska Paweł Adamowicz, zjawiły się tam tłumy.

Dziesiątki tysięcy ludzi pojechało do Gdańska, żeby oddać hołd Pawłowi Adamowiczowi, ale także żeby zaprotestować przeciwko brutalizacji życia politycznego i nawoływaniu do przemocy. Wśród wielu z nich pojawiła się nadzieja na to, że w obliczu tragedii Polacy połączą się w solidarności, zakopując podziały między dwoma wrogimi plemionami, o których tak wiele się ostatnio mówi. Z różnych stron padały apele o pojednanie narodowe. Ale ani zaklinanie rzeczywistości, ani świadome manipulacje nie skleją podziałów i nie zniwelują sporów wynikających z różnic, również różnic ideologicznych i światopoglądowych, politycznych czy ekonomicznych, dzielących polskie społeczeństwo. Chodzi o to, żeby je rozstrzygać na drodze demokratycznej, a nie przy pomocy przemocy politycznej, która zawsze prowadzi do tragedii.